مدج و مرثیه حضرت زهرا سلام الله علیها
شوق عراق و شور حجاز است در دلم جامه دران و سوز و گداز است در دلم پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه راهـی که رو به آینه باز است در دلــم قد قامت الصلاة من از جای دیگر است قــد قـــامت کــدام نــماز است در دلــم شب را چـــراغ گـم شدن روز کـرده ام ذکــرت چراغ راز و نیاز است در دلم تشبیه نارساست، حقیقت کــلام تــوست ابــهــام و استعاره ، مجاز است در دلم مجموعه ی نــیــاز تویی ای نمـاز ناب دیـگــر چه حاجتی به نیاز است در دلم یــاس کـبــود پیش تو خـار است فاطمه نامت گــل هـمـیــشه بهار است فاطمه شب را خـدا ز شـرم نـگــاه تــو آفـريـد خـورشـيد را ز شـعـله ی آه تو آفـريـد شمـسي تر از نگاه تو منـظـومه اي نبود صـد كهـكـشان ز ابـر نـگـاه تـو آفـريـد آه اي شهـيده ای كه شهـادت سپاه توست جـان را خـدا شـهـيــد سـپـاه تـو آفـريـد هر جا كه نور بود به گرد تو چـرخ زد مـا را چـو گـرد بـر سر راه تـو آفـريـد اي پشتـوانۀ دو جـهـان، عـشـق را خـدا با جـلـوه و جـلالت و جـاه تـو آفــريــد تـقـواي محض، صمت خالص، گـل خدا آخـر چگـونه شـعـر كنـم قـصه تـو را؟ تو آمـدي و زن به جـمـال خـدا رسـيــد انسـان دردمـنـد به درك دعـــا رســيــد تو آمـدي و مـهــر و وفـا آفـريــده شــد تـو آمدي و نـوبت عـشق و حـيـا رسـيد هاجر هرآن چه هروله كرد از پی تو كرد آخر به حاجت تو به سـعي صـفـا رسيد احمد اگر به عرش خدا رفت، با تو رفت مـولا اگـر رسيد به حـق با شـمـا رسيد داغ پـدر، سكـوت عـلي، غــربت حسن شعري شد وبه حـنجـره ی كربلا رسيد در تـل زيـنـبـيه غـروبــت طلـوع كـرد با داغ تــو قـيــامـت زيـنـب فـرا رسـيد با محـتـشم به ساحل عمـان رسيد اشـك داغ تـو بـود بـار امــانـت به مـا رسيـد تـسبـيح توست رشتـۀ تـعـقـيب واجـبات قـد قـامت الصلاتي و حي علي الصلاه بی فــاطـمـه قـیـــامت انـســان نبود نیز عـهـد الست و معني پيــمــان نبود نیـز چونان تو زن نديد جهان تا كه بود و هست چونان تو مرد در همه دوران نبود نیز مولا اگر نـبود جهان جـلــوه ای نداشت "راز رشـیــد" سـورۀ قـــرآن نـبود نیز گــر زنــده بــود بــعــد تو پيغـمبر خـدا قــبـر تو مثل مهر تو پـنـهــان نبود نیز زهــرا اگــر نبود، زمين بي بـهـار بود در آسـمـان شکــوفـۀ بــاران نبـود نیز ای برق ذوالفـقار عـلی؛ هیچ خـطبه ای مانند خـطـبــه های تو بـران نــبـود نیز حــيــدر اگــر نــبـود و محـمد اگر نبود وجد و وجود و جوشش وجدان نبود نیز ايمان نبود و عـشق نبـود و شرف نبود خورشيد سر بـريدۀ صحراي طف نبود نـام تـو با عــلـي و محـمـد قـريـنه است هر جا كه عطر نام تو باشد مدينه است دستاس كيست چرخ جهان؟ اين غريب كيست این دست های کیست که لبریز پینه است؟ آیینه ای که عطـر بهشت مــدیــنــه بود نــامش هنـوز شـعـلۀ سینای سینه است ای وسعت بهشت، جهان بی تو دوزخ است دنـيـا چـقـدر مزرعۀ كفـر و كـينه است این گونه گنج درصدف هرخزانه نیست گنجي ست در خزانه اگر اين خزينه است دريا علي ست گــوهـر يكدانه اش تویی در مـوج حادثــات، حسينت سفينه است با هر حماسه داغ پــــدر را سرشته ای هــجــده كتاب درد عــلـي را نوشته اي زیبایی مدیـنــه به غیر از بـتــول نيست بی مـهــر او نماز دو عـالم قبول نيست می پــرسم از شما که رســولان غیرتید زهرا مگر خلاصۀ جان رسول نيست؟ گــيــرم ولايت عــلــي از يــاد بـرده ايد آيـا غـديـر و دست محـمد قبول نيست؟ آخر اصول عشق مگر چيست جز ولا؟ آيا مـگـر حــديث ولا از اصول نيست؟ مهرعلي ست روزي هر روزمهر و ماه وقــتی چراغ، فاطمه باشد، افول نيست جــبـریـل را به مـرقـد مـولای عاشـقان بی رخصتش هر آينه، اذن دخول نيست الله اكــبــــر از تــو كــه الله اكـــبـــري اي مـادر پــدر كه پــدر را تـو مـادري زهـراتـرین شـکـوفـۀ گـلـخـانـۀ رسـول بــا نــام تو مــدیـنه مــدینه ست یا بتول ای مــردمــی که زائــر راز مــدینه اید آه اي مـجــاوران حـرم حــج تان قـبول ايـنـجــا كــنـار حـجـرۀ پـيـغـمـبـر خــدا آئـينه خانــه ای ست پُـر از تابش اصول آئينه اي كه مــاه درآن مـي كــشــد نـفس آئينه ای كه مـهــر درآن مي كند حـلـول دربین مـاه های خـدا چون تو ماه نیست ای بین فـصل های خـدا بهترين فصول اينجا نــمــاز خانۀ مـولا و فـاطـمه ست اينجاست خانـۀ عـلــي و خـانۀ رســول زهــرا شــدی که نام عـلی را عـلم کنی پنهان شدی که هر دو جهان را حرم کنی يك عمربود با غم و غربت قرین عـلـی آن قصۀ حسين و حسن بود و اين علی وقـتی ابــوتـراب شدی خـاک پــاک شد تـا زد به خاک بـنــدگی او جبين عــلی درخـانــقــاه نـوري و در كعبه چلچراغ بــر خاتم رســول رسولان نگين عــلی آيـيـنـه اي بــرابــر انــسـان و كـائـنــات آئـيــن عـشـق و آيـنــۀ راسـتـين عــلـي شمشيرحق كه چرخ زنان است و خطبه خوان دست خــداست بر شده از آستين عــلی زهرا نداشت بعد پـدر جز عــلـی كسی احمد نداشت جز تو کسی همنشين، علی! انــدوه بــی شــمـار مــرا ديــده ای، بـيا انـسـان روزگار مرا هــم بـبـیـن،عـلی! دنـیـا چــقــدر تـشـنـۀ نـام زلال توست هر مـاه، ماه آینه هر سـال سـال توست شب گــريــه های غـربت مـادر تمام شد زینب به گریه گـفـت که دیگر تمام شد امشب اذان گـریـه بـگــويـد بگـو، بلال سـلـمان بــه آه گـفـت؛ ابـوذر تـمـام شد طفلان تـشـنه هـروله در اشک می کنند ایـــام تـشـنــه کامی مـــادر تــمـام شــد آن شب حسن شکست که آرام تر! حسین چـشـم حسیــن گـفت: بـرادر! تـمـام شد زایـنـده است چـشـمــۀ زهـرایی رسول بــاور مــكن که سورۀ کــوثـر تمام شد باور مكن كه فاطمه از دست رفته است بــاور مکـن حماسۀ حــیــدر تمام شد؟ زهــرا (س) اگــرنبــود حدیث کسا نبود زینب (س) نـبود و واقـعـۀ کـربلا نـبود شب آمــده ست گريــه كنان بر مزار تو دریـــا شکـسـت مـوج زنان در کنارتو بعد ازتو چله چله علي خطبه خواند و سوخت چــرخـيـد ذوالفقار عــلـی در مــدار تو زينب كجاست؟ همسفر خطبه های خون دنــيــا چــه كــرد بعـد تو با يـادگار تو بـــاران نـيــزه، نعـش غــريـبانـۀ حـسن آن روزگـار زيـنـب و اين روزگـار تو گــل داد روي نـيـزه، سـرِ تـشنـۀ حسين تــا شــام و كـوفــه رفت دل داغدار تو تو ســوگوار زينب و زينب غريب شام تو سـوگـوار زينب و او سـوگــوار تـو بعد از تـو سـهــم آينـه درد و دريغ شد دست نـوازشـي كه كـشـيـدنــد تـيــغ شد اي ناخـدای كشتي درد؛ ای خــدای درد تـنـهــا تويي كه آمده اي پا به پاي درد زين پيش درد و داغی اگر بود با تو بود درد آشــنــاي داغـی و داغ آشناي درد زان شب كه غرق خطبۀ چشم توشد علي مــانـنــد رعــد مي شكند با صداي درد شعر تو را چگــونــه بخوانم كه نشكنم؟ آخـر بگو كه قصه كنم از كجـاي درد؟ اي قـطـعـۀ بـهـشت، غـزل گـريۀ زمـين با چشم خود سرود تو را های های درد مگــذار مــردگــان شب عــافـیت شـویم مــا را بــبــر بــه آیــنـۀ کــربلای درد تو آبــروي داغــي و تــو آبـروي اشک تــو ابــتـدای دردی و تو انـتـهـاي درد یــوسف اگــر بــرای پــدر درد آفــریـد زهرا شكست و درد پدررا به جان خرید ای ســرپــناه عــارف و عــامی نگاه تو آتـش گـرفـت خـیـمـۀ گــردون ز آه تو آیا چــه بود قـسمت تو غيـر درد و درد آیا چــه بود غــیــر محـبـت گــنــاه تـو ساقي علی ست؛ كوثر جوشان حق تويی ما تـشـنـه ايـم تـشـنۀ لطف نــگــاه تــو درچشم من تمام زمین سنگ قبر توست گــردون کــجا و مــرقــد بی بارگاه تو در کــربلای چـنــد شـهـیـد غـمت شدیم ســربـنــدهــای فـاطـمـه بود و سپاه تو از خــانــۀ تو می گــذرد راه مـسـتـقـیـم راهی نـمانده است به حق؛ غير راه تو دنيا اگــرغــديــر تو را خـم نكرده است روح مدینه رد تو را گــم نکـرده است |